راه سلام.

خسته ام راه.خسته ام از پیچ و خمت.

کی تمام میشود.

چه وقت میتوانم نفسی اسوده بکشم.

دیدی که چه تابناک بودم؟

دیدی که چگونه از رویی باز تاب میخوردم.؟

اما الان خجالت میکشم از تو،خودم،او،انها.

روز هایی بود با سری بلند به اطراف خود مینگریستم.احساس میکنم که دیگر تمام شده .

دیگر نمیتوانم خود را سرپا نگه دارم.دب دبه ای ندارم.تو را میخواهم راه.

تو را میخواهم تا تمام شوم.

راه بهشت را از که بجویم... ؟

سلام بابا محمود.

دیگر نمیدانم کجا سراغت را بگیرم.

خسته ام از این روز های بدون تو.

دیگر ازردم از فرزندانی که دست پدرانشان را میگیرند و میچرخند.

پدری داشتم چو ماه.پدری داشتم چون فرشته ها.

پدر جان، یعنی دیگر نمیتوانم تو را ببینم؟

یعنی دیگر نباید انتظارت را بکشم؟

بابا محمود ،مادر به من گفت از حالا سیدعلی پدر من است.اما ازش دورم.

نمیدانم به فرزندانی مثل ما فکر میکند یا نه.اما ما هم پدر میخواهیم.

سید علی ،نامم صدیقه سادات است.دو سال است بابایم شهید شد وبه همه میگویم تو پدرمن هستی.

اقا جان فقط پدرم را توی تنهایی میبینم.دوست دارم او را به همه نشان دهم.اما نمیتوانم.

اقاجان،به دادم برس.خسته ام.

انتظار،انتظار،انتظار... .

ای فرشته از چه میگریی؟

از انسان های الوده.

ای فرشته از چه میگریی؟

از انسان های بیهوده.

ای فرشته از چه میگریی؟

اه اینقدر نپرس.خسته ام از شما.از شمایی که هیچوقت یاد او نیستید.

خسته ام از شمایی که نمیخواهید بدانید.

ما در اسمان برایتان اغوش واکرده بودیم،اما حالا خسته ایم از دیدن من ها.

خسته ایم از کسانی که خود را میخواهند.بروید و ببینید بهشت را که بجز اندک در ان نیستند.

مخلوقتان انجا را برای کثیر شما ساخت.چه به روز خدا میاورید.

شما را افرید تا زندگی کنید و خدا را بپرستید.چیز زیادی از شما خواست؟

بالهای ما شکسته از گناه شما.خسته ایم از گناه شما.

ای کاش نبودید.ای کاش نمی امدید.ای کاش همتان مثل انها بودید...

شهید...شاهد...شهادت...!

اینجا اسمان ابریست.

اینجا اسمان نالان است.

اسمان میغرد.اسمان به سطوع امد از این غرش.

چیست در دل این هوای غمناک.

این اسمان اه میکشد به پهنای تمام من  ها.

این اسمان چه کشید که اینجور دل شکسته است؟چه کسی قدر این اسمان را ندانسته که چنین برسر ان اورد؟

چه کسی بود که اسمان بخاطر او به من ها رحم کرد؟

ایا کار اوست...؟

میبینم که چه ازاد زندگی میکنند در کنارهم.

میبینم که چه خوش با نداشتن میسازند.

خود را من نمیدانند.خود را ما میدانند.یعنی من ها.

توی یک خرابه شاد هستند.زیر یک سقف کهنه ی بی حال و خسته.

اما این سقف کهنه و خسته با دیوار های پیر، با شادی انها شاد است.

این خلوت گواه، از گذشته ی تلخ خسته است.گذشته ای که او را شکننده کرد.اما خود را سر پا نگاه داشت.

ای کاش من او بودم.

خواب هستم،نمیشنوم.

چقدر ارامم.چقدر راحتم.اسوده ام از خیال دوست.

چقدر طومأنینه به دنیا مینگرم.میگویند خواب هستم،خواب هستم؟؟اری خواب هستم!!!

چه زیباست خواب.نمیخواهم از این خواب زیبا بیدار شوم.

نمیخواهم از دوست داشتن بشنوم.نمیخواهم از محبت بشنوم.

میبینم دروغ را .میبینم خیانت را.میبینم عشق را.

اما من خودم را بخواب زدم تا چیزی را نبینم.خودم را بخواب زدم تا احساس چیزی را نداشته باشم.

اما دیگر دیر شد.ای کاش نمی امدم.ای کاش...ای کاش...!

امروزم تلخین است....امروزم گریان است.

نمیدانم در این تلخان روز به چه چیزی فکر کنم.به تنهایی؟به نبودن در کنارش؟

به روزهای دردناک بدون او؟به خاطرات او؟به روزهای نابود کننده؟

نمیدانم در حال چه کاریست.

نمیدانم میخندد یا میگرید.اما من میگریم.به روزهای بدون او میگریم.

روزهای شیرینی دارم،اما نه به اندازه ی ان روزهای سرشار از ترنم.

خانه ها... کوچه ها...  خیابان ها...  نبودن...   ندیدن...  نرسیدن...   .

                                             پایان های نا ممتد...

به سختي مي توان در بين مغز هاي انديشمند جهان، كسي را يافت كه داراي يك نوع احساس مذهبي مخصوص به خود نباشد؛ اين مذهب با مذهب يك شخص عادي تفاوت دارد.

پندار و گمان، به مراتب مهم‌تر از دانش است.

آنچه به راستي فراتر از فهم ماست، خودش را به والاترين شكل خرد نمايان مي‌سازد و درخشان‌ترين زيبايي را دارد.

دانش بدون دين لنگ است، دين بدون دانش كور.

بهتر آن است كه ذهن را براي انديشيدن مورد استفاده قرار دهيم نه براي انبار كردن اطلاعات.

از ديروز بياموز، براي امروز زندگي كن و به فردا اميد داشته باش.

به نام خدا.

خداوندا.خسته ام از این زندگی تلخ و شیرین.

نمیدانم بخندم یا بگریم.

نمیدانم شاد باشم و دنیا را در اغوش بگیرم یا غمگین باشم و زانو بغل کنم.

چرا نمیتوانم شاد باشم؟

چرا نمیتوانم مانند یک انسان شاد زندگی کنم؟

چرا من مانند یک فرد دست و پا شکسته میمانم و سوی هیچ چراغ روشنی نمیروم.

شب و روزم بر این فکر است ایا اینده ی من هم؟!!!!!

هر روز دلگیرم.

هر روز به یادش میافتم.خدا خدا خدا ...   .

خدا رو تو چی میبینیم؟

از اینکه پول هنگفتی به ما بده؟

از اینکه هر چی خواستیم بهمون بده،اگه نده خیلی خدای بدیه؟

از اینکه هرموقع تو مشکل بزرگی بر خوردیم بیاد دستمونو بگیره از این منجلاب درمون بیاره؟

چرا هممون توقع داریم خدا بیاد و به دادمون برسه؟

تا حالا شده به خاطر خدا یه کاری رو نکرده و باشیم بیایم ازش بگذریم؟

تاحالا شده تو روزای خوشمون هم به یادش باشیم؟

تا حالا شده بخاطر خدا از سلایق شخصی خودمون بگذریم؟

یه چیز خیلی ساده و کوچیک:تا حالا شده هر روز یاد خدا بیفتیم؟اگه بگیم اره بزرگترین دروغ دنیارو داریم انجامش میدیم.نه نه نه....... .

یه قطاری داشت سمت خدا میرفت،یهو داد زدن بهشت.

همه پیاده شدن.یادشون رفته بود که قطار داشت سمت خدا میرفت.